Kłodzko położone jest w województwie dolnośląskim, nad Nysą Kłodzką u podnóża Gór Bardzkich. Prawa miejskie otrzymało w latach 1253-1278, jednak istniało dużo wcześniej, gdyż pierwsza zanotowana wzmianka o grodzie położonym na Górze Fortecznej (Górze Zamkowej) związana jest z datą śmierci Sławnika (władca Kłodzka i ojciec św. Wojciecha) – 981 rok. Na dzieje i znaczenie miasta na przestrzeni wieków miało znaczenie przede wszystkim położenie w północno-wschodniej części Kotliny Kłodzkiej na pograniczu polsko-czeskim. W okolicy miasta istniało skupisko wczesnośredniowiecznych osad, natomiast przez jego teren przechodziła jedna z odnóg tzw. bursztynowego szlaku, wiodącego z południa Europy nad Bałtyk. Na przestrzeni lat Kłodzko należało do Czechów, Niemców i Polaków, a rządzili nim Przemyślidzi, Luksemburgowie, Piastowie śląscy, Habsburgowie i Hohenzollernowie. Rozwój miasta zakłócany był licznymi wojnami oraz często nawiedzającymi klęskami żywiołowymi (pożary, powodzie, epidemie oraz klęski nieurodzaju i głodu). Bogata historia mocno wpłynęła na jego znaczenie na kartach Polski. Po wielu wzlotach i upadkach Kłodzko stało się w końcu centrum regionu o charakterze typowo turystycznym i wypoczynkowym. Posiada doskonale zachowany układ urbanistyczny średniowiecznego miasta, pełniącego niegdyś kluczową rolę w obronności zamku, a później twierdzy. Na terenie starówki występują znaczne różnice wysokości wynoszące nawet do 60 metrów. Miasto dysponuje jedną z cenniejszych i bardziej zróżnicowanych ofert zabytków w Polsce. Do ważniejszych należą między innymi późnogotycki kościół Wniebowzięcia NMP tzw. kościół joannitów oraz bastionowa twierdza na miejscu wcześniejszego zamku z 1577. To właśnie twierdza jest najbardziej charakterystycznym punktem zarówno miasta, jak i całego Dolnego Śląska. Ogromny obiekt (zajmuje obszar o powierzchni 32 ha, 800/400m długości) stanowi jedno z najcenniejszych dzieł nowożytnej architektury Polski i posiada jeden z najlepiej zachowanych XVII-XVIII wiecznych systemów obronnych w Europie. Z góry Fortecznej, na której jest położony, rozciąga się wspaniała i rozległa panorama na okolicę. W 1960 roku Twierdza została oficjalnie uznana za zabytek i udostępniona turystom. Jako jeden z nich miałem możliwość zwiedzić część obiektu i jedynym czego żałuję jest to, że brak czasu nie pozwolił mi na odwiedzenie kilkukilometrowej sieci podziemnych labiryntów. Zdecydowanie wybiorę się tam ponownie. Tymczasem zachęcam do obejrzenia galerii.