Pierwsza wzmianka o istnieniu cerkwi prawosławnej Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Narwi pojawiła się w rejestrze pomiary włócznej z 1560 r. Miejscowa legenda mówi o tym, że fundatorem cerkwi był kniaź Iwan Wiśniowiecki, który przeprawiając się tutaj tratwą przez rzekę Narew,zauważył w szałasie przewoźnika przed ikoną św. Antoniego Pieczerskiego zapaloną lampkę. Ujęty pobożnością flisaka zaproponował umieszczenie ikony w kaplicy. Na jej budowę ofiarował pewną sumę pieniędzy i zastrzegł, że pozostałą sumę potrzebną na dokończenie inwestycji przekaże w drodze powrotnej. Po powrocie zastał zręby nie małej kaplicy, ale dużej świątyni. Dotrzymując jednak obietnicy, pokrył wszelkie koszty związane z dokończeniem cerkwi.Początkowo parafia Narew leżała na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego, diecezji prawosławnej włodzimiersko-brzeskiej, wchodzącej w skład metropolii kijowsko-halickiej, protopopii bielskiej. W 1847 r. cerkiew parafialna znajdowała się w dekanacie bielskim diecezji litewsko-wileskiej. W 1882 r. przystąpiono do budowy nowej drewnianej świątyni. Wyświęcono ją w 1885 r. Po dziś dzień jest ona cerkwią parafialną w Narwi. Na początku XX w., gdy parafia w Narwi znalazła się w diecezji grodzieńskiej, liczba parafian wynosiła 3098 osób (1905 r.). W okresie I wojny światowej liczba wiernych zmalała, miejscowa ludność ewakuowała się w głąb Rosji. W okresie międzywojennym cerkiew w Narwi uzyskała status etowej, której duchowny otaczał opieką sąsiednie parafie. Po II wojnie światowej spora liczba wiernych wyjechała do Związku Radzieckiego, a cekiew w Narwi weszła w skład diecezji warszawsko-bielskiej. W latach 60-tych stała się siedzibą dekanatu. Wnętrze cerkwi w 1990 r. zostało zniszczone przez pożar. Spłonęło cenne, zabytkowe wyposaenie, m.in. ikona św. Antoniego Pieczerskiego. Otaczana była szczególną czcią nie tylko przez prawosławnych mieszkańców Narwi, lecz także przez wiernych z okolicznych parafii. Cerkiew odbudowano dzięki ofiarności i pracy wiernych. Konsekrowano ją w 1994 r.
