Bukowina – Rumunia

ZOBACZ RÓWNIEŻ ATRAKCJE TURYSTYCZNE RUMUNII

Kolejnym fascynującym regionem jaki miałem okazję odwiedzić była Bukowina, a dokładnie jej rumuńska część. Zapraszam do magicznej krainy, gdzie górskie szczyty rysują się na horyzoncie niczym strażnicy tej ziemi, a zielone doliny ukrywają w swoich zakątkach historie sprzed wieków. Region Bukowiny, znany ze swojej niepowtarzalnej urody, to prawdziwe rajskie zakątki dla miłośników fotografii, przyrody, kultury i tradycji. W tej podróży fotograficznej przeniesiemy się w świat malowniczych krajobrazów, malowanych cerkwi północnej Mołdawii, i niepowtarzalnej atmosfery, która sprawia, że Bukowina jest miejscem wyjątkowym. Przygotujcie się na pełne barw, emocji i inspirujących kadry, które ukazują piękno tego niezwykłego regionu.

Bukowina – zarys historyczny

W X-XI wieku ziemie późniejszej Bukowiny weszły w skład Rusi Kijowskiej, stanowiąc integralną część tej potężnej formacji, która rozciągała się wzdłuż najważniejszych szlaków wodnych, konkurując zarówno z Połowcami, Pieczyngami, a później Tatarami. Bukowina leżała na ówczesnym pograniczu ziem kijowskich, pokryta wiekowymi borami, a to na pustkowiach, które stanowiły przelotny szlak handlowy, łączący Zadnieprze z Czechami i Węgrami. Te obszary były zarazem areną tworzenia pierwszych niewielkich osad rolniczo-pasterskich. W XII i XIII wieku ziemie te znalazły się pod panowaniem Księstwa Halickiego i Halicko-Wołyńskiego, będąc obszarem w zasadzie niezamieszkanym, gdzie powstawała siatka pierwszych osad, tworząc pierwotne skupiska rolniczo-pasterskie.

W XIV wieku Mołdawia, obejmująca wznoszoną Suczawę, doświadczyła swojej politycznej emancypacji w kontekście konfliktów polsko-węgierskich i szybkiego rozwoju. W Suczawie powstała wówczas prawosławna metropolia mocno zakorzeniona w tradycji greckiego chrześcijaństwa. Jednakże, to w XVI wieku stolica Mołdawii przeniesiona została do Jassy, przesuwając centrum władzy na południe i pozbawiając Bukowinę roli centralnej w państwie mołdawskim. Wiek XV przyniósł prężny rozwój ziem mołdawskich, w tym Bukowiny, dzięki znaczącym zyskom z handlu, zwłaszcza z Rzeczpospolitą, poprzez ważne szlaki handlowe biegnące przez region. „Droga mołdawska”, międzynarodowy trakt, przyciągał kupców różnych narodowości, rysując zarys wielokulturowości, która stała się integralną częścią dziedzictwa Bukowiny. W tym okresie zaczęły powstawać obronne zespoły klasztorne, stanowiące nie tylko ochronę przed zagrożeniami zewnętrznymi, ale także centra kulturalne, których dziedzictwo przetrwało do dzisiaj. Następnie, w XVIII wieku, region ten stał się częścią cesarstwa Habsburgów, kiedy w wyniku pokoju w Kuczuk Kajnardży w 1775 roku większa część Bukowiny przypadła Austrii, łącząc się z Galicją. Wiek XIX to okres intensywnego rozwoju, który nadał Bukowinie charakter ziemi wielonarodowej, miejscu, gdzie różnorodność etniczna i kulturowa była ceniona i integrowana. Nowa granica rumuńsko-radziecka w 1940 roku podzieliła Bukowinę, ale mimo przemian, region zachował swoją specyfikę i różnorodność, której korzenie sięgają daleko w przeszłość.

Galeria zdjęć

Atrakcje turystyczne Bukowiny

Bukowina, z bogatą historią i różnorodnym dziedzictwem kulturowym, przyciąga turystów liczba niezwykłych atrakcji. Czerniowce, dawna stolica regionu, wyróżniają się architekturą pełną detali, zwłaszcza na terenie uniwersytetu, który jest perłą miasta. Zamek w Kamieńcu Podolskim i twierdza w Chocimiu, stanowiące świadectwo długiej historii regionu, zachwycają majestatycznymi ruinami. Bukowina słynie także z malowniczych krajobrazów, zwłaszcza w rejonie Karpatach, gdzie turyści mogą cieszyć się pięknem górskich szlaków. Urok miasteczek, takich jak Suczawa, jest podkreślany przez tradycyjną architekturę, a klasztory, w tym słynny monaster w Putnej, przyciągają miłośników sztuki sakralnej. Ponadto, Bukowina to region, w którym spotykają się różnorodne kultury, co sprawia, że podróżujący mają okazję doświadczyć unikalnej mozaiki etnicznej i historycznej tego fascynującego miejsca.

Polacy na Bukowinie

Polska społeczność na Bukowinie, zwłaszcza w Nowym Soloncu, kształtowała się na przestrzeni wielu wieków, mając swoje korzenie już za czasów Kazimierza Wielkiego. W okresie po 1774 roku, region zaczął przyciągać polską ludność, której motywacją były różnorodne cele, głównie zarobkowe. Na tereny te przybywali nauczyciele, księża, urzędnicy, kupcy, ziemianie, rzemieślnicy oraz przedstawiciele wolnych zawodów i rolnicy. Niebagatelny wkład w rozwój regionu mieli także górnicy z Bochni, Kałusza i Wieliczki, sprowadzeni do pracy w kopalni soli w Kaczych. Kolejne fale osadników, zwłaszcza Górale z okolic Czadcy, przybyły około 1803 roku, osiedlając się w różnych miejscowościach, takich jak Treblecze, Stara Huta Krasna czy Kaliczanka. Zjawisko migracji i przeludnienia doprowadziło do powstania nowych wsi, takich jak Nowy Soloniec (1834), Plesza (1835) i Pojana Mikuli (1842). W późniejszym okresie, pod koniec XIX wieku, część tej społeczności podjęła migrację, osiedlając się m.in. w Bośni czy Brazylii. Kolejne zmiany nastąpiły po II wojnie światowej, kiedy to część Polaków opuściła Bukowinę, kierując się głównie ku nowym granicom Polski. Wspólnota polska utrzymywała się głównie z rolnictwa, hodowli bydła i owiec, a także rzemiosła. W miastach, takich jak Suczawa, Polacy aktywnie uczestniczyli w zawodach inteligenckich, pozostawiając trwały ślad w historii regionu.